Odcinek drugi:

Jak na razie zagadka prowadzi donikąd. Postanowiono wrócić do zwykłej roboty i przesłuchać sąsiadów. Na pierwszy ogień poszła kobieta mieszkająca na przeciwko.
Anna zapukała do drzwi. Te otworzyły się zdumiewająco szybko. Nie do końca - zabezpieczone były jeszcze łańcuszkiem. Ze szpary wyglądała para zmarszczonych oczu.
-  Komisarz Anna Kowalska. Chciałabym z panią zamienić kilka słów na temat sąsiadki. Można?
Staruszka zlustrowała ją od stóp do głów. Uśmiechnęła się z przekąsem. Nie odpowiedziała nic, zamknęła tylko drzwi, aby zdjąwszy łańcuszek, otworzyć je znów. Jakie było jej zdziwienie, gdy obok komisarz pojawił się ciemny mężczyzna. Znów zmarszczyła oczy.
- To sierżant Khan. Współpracujemy. Nie będzie pani przeszkadzać, jeśli wejdzie razem ze mną? Nie mówi po polsku, niestety, ale może pomóc w śledztwie. Nie ma pani nic przeciwko?
Komisarz nie czekała na odpowiedź. Zresztą widziała już, że nie powinna spodziewać się zgody. Weszła do mieszkania, Khan za nią. Twarz staruszki wykrzywił złośliwy grymas. Zamknęła drzwi i wskazała gościom miejsca na kanapie. Po chwili sama przydreptała ze szklankami i dzbankiem soku. Wciąż nieprzychylnie spoglądała na Khana.
- Droga pani Józefino. Co może nam pani powiedzieć o pańskiej sąsiadce?
Twarz kobiety rozpromieniła się. Widać było, że plotki to jej ulubiony temat rozmowy. O ile nie jedyny.
- Dziwna byla. Mieszkała tu jakieś pół roku. Zawsze rano o tej samej porze wychodziła, do pracy chyba, wracała różnie. Gdy była w domu wytrzymać się nie dało. Jak nie jakieś dziwne muzyki grały, to jakieś dziwaczne zapachy robiła. Jakby paliła zioła jakie czy co, dziwna była. Aż księdza chciałam wołać, co by sprawdził, czy ona nic tam nie robi złego. Ale wnuczka mi mówi: babciu, ty się nie martw, to kadzidła, takie teraz modne. Kadzidła, kadzidła inaczej zupełnie pachną, ja wiem, ja więcej niż ona widziałam i słyszałam. A takie zapachy to nic dobrego nie wróżą. A jak gotowała, to jeszcze gorzej było! Zapach taki, że oddychać się nie dało, gryzło, szczypało w oczy. Pani kochana, co myśmy się tu  nauprzykszali, to długo by można opowiadać. Jak nie muzyka, to zapachy, jak nie zapachy to muzyka. Ja wiedziała, że coś z tego złego będzie, bo to takie ludziom zwykłym nie przystoi i kara jakaś spaść na nią musi. No i spadła, widzi pani.
Staruszka przerwała na chwilę, aby napić się soku. Anna wykorzystała ten moment i zadała jej pytanie.
- Czy był u niej ktoś wczoraj?
- A no przychodzili, przychodzili, takie ciemne, dziwne jakieś, nie wiem czy to jeden był, czy kilku, boć to ten tu co z panią przyszedł wygląda tak samo: wysoki, ciemny, Cygan jaki czy co? Od tego to właśnie czasu  zamek jeszcze jeden chciałam wstawić, boć to nie wiadomo kto to, może wejdzie, ukradnie co czy jak. A ten pani? Kradnie on czy nie? Zresztą, po takim to nigdy nie wiadomo, prawda? Nie mówi po naszemu? Toć to może i lepiej,  chociaż po takim to nie wiadomo, ja bym go nie brała ze sobą. Nigdy nie wiadomo. A do niej to tacy przychodziły, a jak. A przecież tak nie przystoi, takich do domu sprowadzać. I się doczekała, mówię pani, doczekała się za...
- A wczoraj?
- Ano wczoraj nie było ich. Ale tak inaczej, to codziennie prawie przychodziły. I wtedy jeszcze bardziej muzyka grała i cuchnęło diabelsko. Wszystkie okna otwierać musiałam. I bałam się, że mi co się stanie, ale wnuczki mi mówią, co bym się nie bała, co to teraz taka moda jest. Ale co te dzieci wiedzą? No trudno, się na stare lata doczekałam sąsiedztwa, ale już konic mam nadzieję, co?
Anna posłusznie kiwnęła głową. Miała nadzieję, że Khan nie obrazi się za słowa staruszki i nie zrobi niczego głupiego. Ten jednak siedział spokojnie i uśmiechał się przyjaźnie.
- Pani kochana, ta to była taki odludek jaki. Ani z nami nie gadała, ani nic. Czasem Krzysztofowa tu do mnie wpadała i od niej wiem, że w bloku to z nikim nie rozmawiała. Co to tam - dzieńdobry, dzieńdobry i już, koniec. A to przecie dziwne jest, co by sąsiadów nie lubić, a sobie obcych sprowadzać. Przecie się mogła do niego wprowadzić. Nie mogła? A może on domu nie ma? Czy co, ja tam nie chcę nawet wiedzieć, pani kochana, co mnie to obchodzi. A może już go macie, tego czarnego, co? I on ją wykończył?
- Wykończył? - Anna była nieco zmieszana - Na razie podejrzewamy zatrucie gazem, skoro nie było go wczoraj, nie mógł odkręcić kurków.
- A kto to tam wie! Pani kochana, nie takie rzeczy się dzieją. Szczególnie jak tam takie muzyki grały i zapachy się robiły. Toć to nie...
Ktoś zapukał do drzwi. Staruszka podskoczyła jak oparzona, właśnie mogła  z kimś porozmawiać a może i się czegoś dowiedzieć, a tu ktoś jej przeszkadza. Przeprosiła, wyszła, po chwili wróciła a za nią szedł policjant.
- Poproszę państwa. Mamy raport.
Staruszka wyraźnie się ucieszyła. Już chciała kazać policjantowi usiąść, ale komisarz Anna była szybsza. Podziękowała, pożegnała się i wyszła, a za nią Khan. Staruszka zamknęla drzwi i przywarła uchem do drzwi. Policjanci weszli jednak do mieszkania zamordowanej. Nie bylo szans na podsłuchiwanie.

- Sekcja zwłok wykazała, że zgon nastąpił około 15.00 w wyniku podrażnienia układu nerwowego pewną substancją, którą ofiara spożyła w dużej ilości wraz z kulkami z masła, mąki i bakalii. Znaleźliśmy je w mieszkaniu.
- Ladoo - uśmiechnął się Khan.
- Czy ladoo są ostre? To było. Tak ostre, że ją zabiło. Do słodyczy dodano substancji, którą stosuje się w przemyśle spożywczym do nadawania pikantnego smaku. Pobudza nerwy, które odbierają ten kontakt jak oparzenie, chociaż nie ma widocznych znaków na skórze czy śluzówkach. Jest jednak ból, zaś spożycie ok 3,5 grama spowodować może śmierć. Czy już wiecie, o jaką substancję chodzi?

Zadanie: o jaką substancję chodzi?

Rozwiązanie i odpowiedź:

Tu należało poszperać w necie zaś prawidłową odpowiedzią jest kapsaicyna

Odcinek czwarty:

- Więc uważasz, że w paczkach z kapsaicyną przemycają diamenty, księgowa się czegoś dowiedziała i dlatego zginęła? Na dodatek podejrzewasz, że zaginiony hindus coś wie, być może jej pomagał? Oszalałeś. Musisz być szalony, skoro wpadłeś na taki pomysł.
Anna nerwowo chodziła po biurze.
- To się może kupy trzyma, ale jest zbyt fantastyczne.
- Więc według pani skąd skrytka pod parapetem?
- Mogła być tam zawsze! Tą kartkę mógł włożyć tam poprzedni lokator. Mogła wsunąć się tam jakoś. Księgowa nie musiała nic wiedzieć.
- Czyje odciski znaleźliście na parapecie?
Anna zatrzymała się. Wzięła teczkę, przejrzała akta.
- Niczyje. Parapet był czysty.
- Więc ktoś go wyczyścił, aby ukryć ślady.
- Albo księgowa wylała kawę i umyła go sprzątając.
Khan uśmiechnął się.
- Wierzy pani w to co mówisz?
Anna zmrużyła oczy. Była wściekła.
- Dobrze, załóżmy, że obalono trop skrytki. Skąd kod na książce w mieszkaniu zaginionego? I to kod niebanalnej treści.
- A może to nie był kod? Może to były tylko jakieś cyferki. A nawet jeśli był  - może poprzedni właściciel bawił się w policjantów i złodziei, może to jakieś dzieciaki.
- Książka była nowa. Jeszcze pachniała drukarnią. Zaginiony hindus był jej pierwszym właścicielem.
- Niech Ci będzie. - Anna zatrzymała się przed Khanem, gotowa do ostatecznego ciosu. - Ale sąsiadka nikogo nie widziała. Nie było nikogo, kto mógłby zabrać dowody.
- Ale był ktoś, kto rozkręcił kurki.
- Może miała depresję, chciała się zabić?
- Była zapobiegliwa. Jak się kapsaicyną nie zabije, to gaz ją wykończy. Brawo. Ja bym nie chciał umierać od kapsaicyny. To musi boleć. Samobójcy wolą mniej bolesne metody.
- Może jedząc ladoo chciała zapalić gaz, odkręciła kurek, ale wtedy poczuła ból i zostawiła kurek odkręcony...
- Wszystkie cztery?
- Ale sąsiadka nikogo nie widziała.
- I to jedyny problem...
- Przeanalizuj jeszcze raz jej zeznanie.

Rozwiązanie  i odpowiedź:

Sąsiadka powiedziała, że tamtego dnia nie przychodzili do niej hindusi, ale nie wykluczyła odwiedzin kogoś białego.

Odcinek szósty:

Anna wybiegła za Khanem.
- No dobrze, może i jesteś sprytny, ale wciąż nie wiemy kim był mężczyzna. Nikt go nie widział, przepytałam sąsiadów. Nie zostawił śladów, nie znaleźliśmy odcisków z wyjątkiem tych należących do księgowej i zaginionego oraz sąsiadów, którzy się włamali. Nic, zero, null. A ty się cieszysz, bo skojarzyłeś tytuł serialu z programem TVP. Cudownie.
- Chciałem panią o to wcześniej spytać: od kiedy jesteśmy na "Ty"?
Anna warknęła.
- Nie zmieniaj tematu, Khan. Mamy poważną sprawę do rozwiązania, a ty się dąsasz.
- Dlaczego uważasz, że to ważne?
- Bo ktoś chciał zatrzeć za sobą ślady, nie licząc się z innymi. Wiesz, że tylko cudem ten gaz nie wybuchł? Gdyby jednak tak się stało, nie my byśmy badali tę sprawę, a straż pożarna, gazownia. W mediach mówionoby o tragedii spowodowanej złym stanem technicznym rur. Budynek wysadzonoby w powietrze, tylko po to, aby zatrzeć ślady. Zresztą - ślady, których niewiele mieliśmy.
- Ale od zmiętej kartki ściskanej przez ofiarę, doszliśmy całkiem daleko.
- Mamy doczynienia z bandą, która nie liczy się z ludzkim życiem.  I musimy coś zrobić. A zacznijmy od znalezienia blondyna i hindusa.
- Co do hindusa służę pomocą. - Khan wreszcie się zatrzymał - W naszej bazie nie znaleziono jego odcisków, ale poprosiłem kolegę z Indii o poszperanie w swojej bazie. Jutro ma mi dać odpowiedź.
- Khan! - Anna była już naprawdę wściekła - Czy wiesz, że od chwili zebrania jego odcisków bezskutecznie prowadzę pertraktacje z indyjską ambasadą i wydziałem policji?!

Khan sprawdził pocztę i westchnął. Zadzwonił do komisarz.
- Mam nadzieję, że nie zerwalaś pertrakacji z ambasadą?
- Jeszcze nie, a co?
- Mój kumpel dowiedział się czegoś o tym zaginionym.
- Tak?
- Bez współpracy wywiadu niczego się o zagnionym nie dowiemy.
- Pocieszyłeś mnie.
- Wpadłem za to na pomysł, jak zobaczyć blondyna.
- Jak?
- A przyjżałaś się mapie?




Na jaki pomysl wpadł Khan?

Rozwiązanie i odpowiedź:

Dokoła są kamery: parking monitorowany i bank, który też ma na pewno monitoring.  Możliwe, że któraś z nich zarejestrowała mordercę.